INSPIRACJA: Columbo!
PRÓBY REALIZACJI: Moi rodzice na podwórkach dzieciństwa przeistaczali się w Czterech pancernych (i psa), Hansa Klossa lub Winnetou. My wcielaliśmy się w Dempsey’a i Makepeace na tropie, porucznika Columbo, Kojaka lub Davida Addisona i Maddie Hayes z "Na wariackich papierach" (no i oczywiście czasem „Detektywa w sutannie”!). Bo czy może być coś bardziej ekscytującego niż dedukcja? Dla kilku-kilkunastoletnich znudzonych dzieciaków, które do dyspozycji miały ewentulanie kawałek cegły (lub jeszcze lepiej – pustaka) do mazania po betonie, zabawa w policjantów – detektywów była opcją idealną. Tajemnica, rozszyfrowywanie zawikłanych schematów, obserwacja, łączenie pozornie niepowiązanych faktów i osób – to było to!
Przez czas jakiś wyobrażałam sobie siebie jako detektywa-amatora w pomiętym prochowcu i kapeluszu, ale w pewnym momencie uświadomiłam sobie, że skoro nawet mojemu Tacie udawało się nabrać mnie na klasyczy numer pod tytułem: „Idź do kuchni i zobacz, czy cię tam nie ma” to każdy złoczyńca z łatwością wyprowadzi mnie w pole…
KONTYNUACJA: Nadal darzę filmowych/serialowych detektywów silnym uczuciem. Uwielbiam zarówno Herculesa Poirot jak i Mikaela Blomkvista czy Dale’a Coopera. Nie wracałam jednak do marzeń o karierze detektywa aż do momentu, gdy zaczęłam oglądać serial „The Wire”. Jimmy McNulty stał się moim bohaterem numer jeden. Ten wymięty, zmęczony życiem, przepity i niezaprzeczalnie genialny policjant z Baltimore to dorosła wersja uładzonych i dobrodusznych detektywów dzieciństwa. Polecam więc wszystkim wyrośniętym niespełnionym detektywom serial „The Wire”, a jako próbkę zostawiam najsłynniejszą chyba scenę oględzin miejsca zbrodni:
o fuck, fuck, fack, fak, fakt.
OdpowiedzUsuń:D:D:D
OdpowiedzUsuńAch... nie rozumiem jak można nie chcieć zostać Columbo... tak tak Tato... już idę zobaczyć, czy mnie nie ma w łazience... Damn! Znowu się nabrałem!
OdpowiedzUsuń:) też się nabierałeś, co?
OdpowiedzUsuń